Կույր երաժիշտը/ մաս 2

Չարաճճի փոքրիկի պես վեր էր կենում,թափ տալիս բացակայող տաբատը, չեղած պիջակը, փորձում էր ուղղել երևակայական փողկապը ու զայրացած ինքն իր վրա, ծանոթի օգնությամբ հասնում էր կացարան:Ծանոթը ամաչում էր մարդկանց հիանալի ուշադրությունից, բայց միևնույն է քայլում էր Ստեֆանիոյին թևանցուկ:
Երբ հասնում էին կացարանի դռներին, նա թևը ազատում էր ու թակում դուռը.
- Մարիա՜....Մարիա՜..Աուուոո՜ւ...
Մայրը անմիջապես զգում էր, որ հարբած է: Դուռը արագ բացվում էր:Նա բռնում էր որդու թևերից, արագ ներս էր քաշում առանց շուրջը նայելու և դուռը անմիջապես ծածկում որդու հետ ներս մտնել ցանկացող ծանոթի ուղիղ քթի տակ: Ամաչում էր: Փակում էր, որ հարևանները չտեսնեն: Ամաչում էր:
Ահա և բարձրանում էր Մարիայի ահարկու ձեռքը:Այն ձեռքը, որի հարվածին քաջ ծանոթ էր Ստեֆանիոն : Թեև կույր աչքերով, սակայն բնազդով զգում էր այդ: Նա կծկվում էր, քաշվում, սպասում էր հարվածին: Բայց միշտ այդ պահերին հարվածը բացակայում էր: Մայրը հանկարծ կանգ էր առնում: Նա էլ էր հիշում: Չնայած խմած չէր, բայց հիշում էր անցյալը: Նրա ցավը իր ցավն էր:
-Էլի շորերդ չկան: Էլի՜ հանել են,-հանդիմանում էր Մարիան:
Դու ի՛նչ ես, ի՛նչ:
-Մա՜րդ:
-Մա՜րդ: Մարդիս նայեք:Մերկ մարդ:
-Է՜հ Մարուշկա,-տնքում էր Ստեֆանիոն,-դու ի՜նչ ես հասկանում:Մարդը հագուստով չի մարդ:Մարդը մարդկությամբ է մարդ:
-Հիմա դու էլ կասես, թե մա՜րդ ես, մա՜յր ես:
-Կասե՛մ:
-Դե՜,դե՜ վերջացրա:
-Հագուստը ի՞նչ է: Զուտ ֆիզիկական մերկությունն է ծածկում: Բա հոգու մերկությու՞նը: Եթե մարդու հոգին մերկ է, հազար շոր, քռչ ու փալաս էլ հագնի, միևնույն է մերկ կմնա:
-Լռի՛ր, բավական է,-սաստում էր մայրը:-Ավելի լավ է ոտքերիդ և ձեռքերիդ ազատություն տաս, երբ վրայիցդ շորերդ են հանում:
-Ա՛յ, մարդու մարմինն է ծածկում հոգու մերկությունը, ոչ թե՝ հագուստը, զարդերը, զանազան այլ միջոցները: Մարդու մարմի՞նն է կարևորը, թե՞ հոգին: Իհարկե, հոգին: Հոգին է, որ չպետք է մերկ լինի: Թող իմ հագուստները տանեն, ես  նույնիսկ դրանք կնվիրեմ, իսկ հոգիս դարձյալ, կունենա իր հագուստը, որը ո՜չ ոք, ո՜չ ոք չի կարող գողանալ:
-Հետո՞...-հեգնանքով ժպտում էր,-հետո՞...
_Հետո...Էլ ինչ հետո... Եթե հոգիս տանջվում է, թող մարմինս էլ տանջվի: Հա՛, թող տանջվի:
-Հետո՞...
-Հետո՜... Հետո այն, որ ես ինքս ինձ եմ տանջում...
-Նորից... բավական է... նորից հին երգդ սկսեցիր:
-Ստեֆանիո՜...զավակս, հիշու՞մ ես, ինչպես թաղեցինք այդ փլատակներում:Հիշում եմ, ամեն օր, ամեն ժամ ու վայրկյան: Ա՜խր, ինչու՞ ես կարծում, թե միայն դու ես հիշում: Ինչու՞ ես կարծում, թե չեմ հասկանում քեզ:
-Հա՜...
-Ստեֆանիո՜... ես էլ հոգի ունեմ քեզ պես: Բայց ես սիրտ էլ ունեմ: Աղջիկդ, ափսոս չես կարող տեսնել նրան: Միայն տեսնես է՜:Կծկվել է անկյունում որբի նման: Իսկ դու՛, դու՛ ասում ես...
Ստեֆանիոյի գինովցած վիճակը հետզհետե անցնում էր: Նա, որ հեռացել էր վարդագույն աշխարհից, ետ էր վերադառնում: Իսկ այդ աշխարհում մնացած միակ հարազատները մայրն ու աղջիկն էին:
-Ես վատ մարդ եմ, Մարիա՜,շա՜տ վատ: Չէ չասես: Ես վատ հայր եմ, փոքրիկս:Ես Ձեզ հասկանում եմ: Դուք էլ ինձ հասկացեք: Մարդը մարդուն պետք է հասկանա, մարդը մարդուն պիտի հասնի, հարազատ լինի, թե օտար...Ձեր աչքին ես մենակ հարբեցող եմ, կորա՜ծ մարդ... այն փլատակների պես: Մի դրամ է, գետնին ընկած մեկ դրամը, նրանք վերցնում են, բարձրացնում: Ի՞նչ է, մի դրամ էլ չարժեմ, մի՜ դրամ...
-Ստեֆանիո, հանգստացիր, բավական է:
-Ծերուկս,- ասաց աղջիկն ու գրկեց հորը: -Լաց մի՛ եղիր:
-Հա՛,հա՛,հա՛,- հանկարծ ծիծաղեց Ստեֆանիոն,- կարծում ես սրանք արցունքնե՞ր են: Կցանկանա՞ք ուրախ բան պատմեմ: Այսօր օպերայում մարդկանց շատ եմ ծիծաղեցրել: Ձե՛զ էլ կծիծաղեցնեմ: << Կույր երաժիշտն>> էր: Ամբողջ դահլիճը հռհռում էր, ո՜նց էր հռհռում: Եվ ո՞վ էր ծիծաղեցնում: Ե՛ս.. այո, ե՛ս: Նրա՛նք  էլ չհասկացան: Ու ես գնացի գինարբուքի: Գնացի հարբելու , որ ես էլ ծիծաղեմ, ծիծաղեմ  նրանց նման ուրախ: Բայց չստացվեց: Հասկանու՞մ եք, չստացվեց, ես լաց եղա միայն...
...Կույր երաժիշտ կորցրել էր  վիշտը:

Read More

Կույր երաժիշտը/ մաս 1

...Ստեֆանիոն վերջապես վերադարձավ Փարիզ: Ինչպես ասում էին այդ օրերին, «ըստ  ծագման»: Ռիվոլիի փողոցի վրա մի շենք կա, բավականին հին շենք, որը հետևից նայելիս հիշեցնում է  չգիտեմ թե ինչ, որովհետև հետևում գնալով մխրճվում էր թզուկաշեն տները, դեմ  առնելով աշտարակի  կավե պատերին :

Նորաբաց օպերայում նա երաժիշտ դարձավ: Եթե մարդ կույր է ծնվել, ուզում է ամբողջ աշխարհը փուլ գա, նա կույր էլ կմնա, քանի որ հոգում անբուժելի արձագանքով լույսի և խավարի կռիվն է:
Ի՞նչ կարող ես երգել: Ոչի՛նչ: Ավելի շուտ ինչ կարող ես, դա էլ երգիր:Դժվարություններից  ու հոգսերից քամված մարդկանց ուրախ ինչ-որ բան էր հարկավոր, ծիծաղ:Եվ այդ ընկած, ընկճված մարդիկ ծիծաղում էին բեմահարթակում հազիվհազ երգող ընկճված մարդու վրա:
Նրան ծաղրում էին: Բայց ինքը չէր ծաղրվում: Եվ չէր էլ կարող ծաղրվել:
Երաժշտությունը, հնչյունները, ձայնը, որ ծիծաղ էին առաջացնում սրահում, չէին կարող սքողել, մոռացնել տալ վիշտը, անցյալը:
Երբ  հոգին է սոված, մարմինն ասես ծարավ, լռում է, սպասում: Երբ մարմինը կուշտ է, տառապանք ու ցավ տեսած հոգին է այս անգամ ծարավում:Նա է ջանում այս անգամ և պահանջում: Իսկ հոգու և սրտի պահանջը այլ է. Կամ ետ տուր անդառնալի կորուստը կամ մոռացնել տուր ամենը:Այլ ճանապարհ չկա:Բայց ոչ ոք չի կարող կորուստը ետ բերել:
Բայց կա միայն մեկ փրկություն:Մոռանալ ամեն ինչ: Մոռանալ ժամ ու ժամանակ, մոռանալ դեպքեր, դեմքեր: Սակայն ո՞վ, ո՞վ կարող է նոր ճանապարհ բացել ամենի համար. Ժամանա՞կը, բարի խո՞սքը,մտերիմ ընկե՞րը,ո՞վ... Ո՜չ ոք: Պարզ է, ո՜չ ոք:
Մոռացում կարող է տալ միայն գինին: Գինին է միակ դեղը:
Ստեֆանիոն խմում էր, խմում էր ինչքան կարող է, խմում էր, որ մոռանա, ներկան,շրջապատը, բարի խոսքերը, բարի ընկերներին, բարեկամներին, իրեն, անգամ անցյալը և անցյալում թաղված վիշտը: Խմում էր, հոգին թեթևացնում, և հոգու հետ էլ մարմինն ու սիրտը: Ամեն կորած բան ասես վերադառնում էր իր տեղը: Ամեն կումը խմելով, պարզվում էր ինքն իր դեմ:
Հաճախ էր նա հարբած վերադառնում կացարան, որտեղ բնակվում էր:Իսկ երբեմն էլ տեղ չէր հասնում, ընկնում էր փողոցում: Փողոցի մյուս բնակիչները հաճախ նրան թողնում էին միայն ներքնաշորերով:Սակայն նա չէր զգում , թե ինչպես են հանում շորերը: Ցուրտ ու ցավ էլ չէր զգում: Երբ մարդ ավելի մեծ ցավ է տեսել, այդպիսի փոքր ցավը ի՞նչ էր դրա դեմ: Կույրին էլ ինչպես կուրացնել, ընկածին էլ ինչպես գցել, սպանվածին էլ ինչպես սպանել:
Նա կորուստներ էր տեսել, կործանված երազներ էր տեսել, սպանված մարդիկ էր տեսել և սպանված, կտոր-կտոր արված սիրտ: Նա ավերակներ էր տեսել:Նա քարերի մեջ ջախջախված գլխով որդուն ու կնոջն էր տեսել, քարերի մեջ նա քար էր կտրել, և միայն սոված հոգին էր ոռնացել ու ոռնացել՝ ծերացած մի գայլ, որ հոշոտել գիտեր, գիտեր վրեժ լուծել, ա՜խ, հոգու աչքերով ի՞նչ վրեժ լուծել:
Երբ հարբած գալիս էր կացարան , հիշում էր այդ բոլորը: Հիշում էր, հի՜շում...Խմում էր,խմու՜մ... ու խմելուց ավելի էր հիշում:
Աշխարհը պտտվում էր: Գուցե նա էլ էր պտտվում աշխարհի շուրջը:Ընկնում էր փողոցում, շինաղբի մեջ: Փողոցը, շինաղբը, նրան փլատակներ ու ավերակներ էին հիշեցնում:Մարդիկ նրան դիակներ էին թվում, տեսիլքներ, որոնք չգիտես որտեղի՞ց էին գալիս ու դեպի ու՞ր էին գնում:
Նա գալարվում էր շինաղբի ու փոշիների մեջ և ոռնում հոգու ցավից:
Մարդիկ էլ հեռու էին փախչում նրանից, կարծելով, թե խելագար է:
Երբեմն պատահում էր, որ մի ծանոթ էր անցնում այդ փողոցով: Ծանոթ, ով գիտեր նրա պատմությունը, մոտենում էր , օգնում և կարծես իր խղճի առաջ մի մեծ պարտք էր կատարում:
Բռնում էր Ստեֆանիոյի թևատակերից և, լարելով ուժերը, նրան վեր էր բարձրացնում:Նա , երբ ոտքի էր կանգնում, կարծես թե ուրիշ մարդ էր դառնում:Լռում էր...Չէ՛, նա ոչ մոռանում էր, ոչ էլ փոխվում :Պարզապես ամաչում էր ինքն իրենից, փակվում էր ինքն իր մեջ, կորչում էր սեփական արարքների մեջ սեփական ափում...

Read More

Զգուշացի՛ր խոսափողից

Մանուկ ժամանակ ինչպե՞ս էր... Բոլորը հաստատ արած կլինեն:Վերցնում ես խոսափող հիշեցնող որևէ իր ու սկսում հայելու առջև ելույթ ունենալ: Մեկը երգում է,մյուսը հեռուստատեսային հաղորդավար է ձևանում:Ո՞ր մեկն ասես...ինչքան երեխա,այնքան բնավորություն ու էներգիա:Ու ինչքան երեխա, այնքան ապագա հասարակական էակ, որոնցից շատերը մի օր հայտնվում են իսկական խոսափողի առջև: Լինում են դեպքեր, երբ ոչ թե մարդիկ են խաղ անում,այլ խոսափողը:Շատ լրագրողներ գիտեն այս ոսկե կանոնը. փակ խոսափողի առջև երբեք մի՛ ասա այնպիսի բաներ, ինչը երբեք չէիր ասի բաց խոսափողի առջև: Բայց լրագրողներն ու ընդհանրապես մարդիկ պաշտում են լսել այն, ինչը նախատեսված չի եղել իրենց ականջների համար:

Դասական օրինակը Ռեյգանի օրինակն էր: Այս դեպքը կարող էր ճակատագրական լինել,բայց բարեհաջող ելք ունեցավ. հիմա հիշողները զվարճանում են միայն դրանով:1984-ին ԱՄՆ նախագահը պատրաստվում էր Համապետական հանրային ռադիոյով հերթական ամենշաբաթյա ուղերձը հղել ամերիկացիներին:Եթերի համար գրված տեքստը սկսվում էր այսպես.«Իմ երիտասա՛րդ ամերիկացիներ , գոհունակությամբ հայտնում եմ Ձեզ, որ այսօր օրենք եմ ստորագրել, որն ուսանողական, կրոնական խմբերին թույլ կտա...»: Բայց խոսափողը ստուգելու ժամանակ նախագահը որոշեց կատակել ու այսպիսի բան ասաց.« Իմ երիտասա՛րդ ամերիկացիներ, գոհունակությամբ հայտնում եմ ձեզ, որ այսօր օրենք եմ ստորագրել Ռուսաստանի ընդմիշտ օրենքից դուրս հայտարարելու մասին: Ռմբակոծությունն սկսում ենք հինգ րոպեից»: Այդ կատակի հեղինակ Ռեյգանի ձայնը դրված է համացանցում:Որոշ աղբյուրներ պնդում են, որ դա ասելիս նախագահն արդեն եթերում է եղել, որոշ աղբյուրներ, այդ թվում՝ «Վիկիպեդիա» համացանցային հանրագիտարանը, պնդում են, որ այդ պահին ոչ թե եթերի, այլ ձայնագրող սարքին է միացված եղել, իսկ հետո ձայնագրությունը ձեռքից ձեռք է տարածվել:Խոսափողի հետ նման մի խաղ էլ (մասնագիտությամբ, ի դեպ, դերասան) Ռոնալդ Ռեյգանն արել էր դրանից մոտ երկու տարի առաջ՝ նախագահական ուղերձին պատրաստվելիս.« Երեկ Լեհաստանի կառավարությունը՝ անուշահոտ երեխաների այդ ծաղկեփունջը, մի այլ հեռավոր քայլ է արել դեպի սեփական ժողովրդի ապահոտավետացումը»:

2006-ին ԱՄՆ-ի պետքարտուղար Քոնդոլիզա Ռայսի, Ռուսաստանի արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովի և այլոց փակ ընթրիքի ժամանակ տեխնիկական աշխատողը աուդիո լարը չէր անջատել, և լրագրողները մոտ քսան րոպե լսել էին, թե փակ դռների հետևում ինչ են խոսում Իրաքին ցույց տրվող օգնության ծրագրի մասին:

Համացանցում տեղադրված է 2008թ. օգոստոսի մի տեսանյութ, որում Վրաստանի նախագահ Սահակաշվիլին կծում է իր փողկապը: Իրական է, ինչպես է  տեսագրվել  ու տարածվել՝ չի նշվում:

Կա նման սկանդալների մի այլ տեսակ, երբ գլխավոր հերոսը ոչ թե փակ ու բաց , այլ գաղտնի խոսափողն է:ԱՄՆ-ում մի սկանդալից հետո ստիպված էր հրաժարական տալ նախագահ Նիքսոնը:


Հայկական թաքուն տեսագրությունների մի խումբ այլ բնույթի է, որի մասին խոսել չեմ ուզում: Միայն կպատմեմ 90-ականների մի լրագրողի մասին, որը ուղիղ եթերում օդապարիկի մասին լուր կարդալիս սկսել է բարձրաձայն տատանվել՝ օդապարուկ, օդապարիկ, օդապարուկ... ու եթերում ասել է. « Արա, էս ի՞նչ .... բառ ա»:Անմիջապես հեռացրել են աշխատանքից:


Ինչ էլ գրվեց այս մասին, կամ կեղծվա՞ծ նյութեր են, թե՞ոչ, կարելի է ընդունել որպես փակ խոսափողի առջև մարդու բնավորության ռենտգեն:Ոչ ավելին:Շատ պատմություններ եմ լսել , երբ ֆիլմի նկարահանումների ժամանակ ռեժիսորն ասել է.« Լավ չեղավ, էլի մի դուբլ, էլի մի դուբլ», մի դերասան ափերից դուրս եկած՝ հարձակվել է ռեժիսորի վրա:
Եվ որքան ուսումնասիրում ես եթերի համար չնախատեսված , բայց ինչ-որ կերպ հասարակությանը մատչելի դարձած նյութերը, այնքան համոզվում ես, որ այդ կտորները ոչ այլ ինչ են, քան դրանց հեղինակների բնավորության ճիշտ և ճիշտ արտացոլումը...
Շարունակելի...

Read More

Հետգրություն

Այս ամենից հետո ինձ մնում է ավելացնել միայն մեկ բառ . Վերջ:
Լավ, փորձեմ սկսել նորից, գուցե հիշողությունս վերականգնվի:
Ասենք, հիշելու բան էլ չկա, չէ, ավելի ճիշտ կլինի այսպես, հիշելու ցակություն չկա, կյանքումս չկա հերթականություն:
Ամեն անգամ ականատես էի լինում, թե նա ինչպես էր ընկել կախվածության մեջ այդ թույնից:Եվ ամեն անգամ հիշում եմ նրա բառերը.
- Ու հիմա խարխափելով եմ քայլում:Կյանքիս լույսը մարել է այն խավար տարիների նման:
Թերևս ամեն անգամ հետգրության նման ավելացնում էր հետևյալը . - Բայց ուզում եմ այդ մթությանն էլ վերջ տալ , որոշել եմ կյանքիս լույսերը վառել ու փոփոխել ընթացքը: Հրաժարվել այդ թույնից:
Ցավագին պատմություն: Անդադար խմում էր այդ թունը . սուրճ, և երբեք չէր խոսում նրա վնասակար կողմերի մասին: Ցավ էի ապրում,երբ տեսնում էի ինչպես էր խմում, նույնիսկ օր էր լինում, երբ  ոչինչ չէր ուտում, բայց միևնույն է խելագարի պես խմում էր:Սկսել էր տառապել անքնությամբ...
Եվ մի օր էլ ասաց . Վերջ: Սակայն երբ բացեց պահարանը, տեսավ, որ ընդամենը մեկ գդալ սուրճ է մնացել:Զարմանալին այն էր, որ բացեց աղբարկղը և քթի տակ մռթմռթալով՝ այն լցրեց այնտեղ:Եվ վերջում արտաբերեց հետևյալը.
-Ինչ էլ լինի և ինչ էլ որ անելու լինեմ, այլևս ոչ մի բաժակ "թույն"...

Read More

Մի բլոգի պատմություն

Տարիներ առաջ, երբ փոքրիկ աղջնակ էի , ունեի շատ երազանքներ և մտքեր, որոնք երբևէ չէին իրականանում (սակայն ես հավատում էի, որ մի օր կիրականան) մտածում էի ամեն ինչի և ամենքի մասին: Ապրում էի տվյալ օրով և ոչ թե վաղվա օրով, ապրում էի ուրիշների կյանքով, չունեի սեփական ոչինչ:Ես լսում էի բոլորին և հավատս չէր գալիս, որ մեր օրերում հնարավոր էր լինել այդքան կույր, այդքան խեղճ ու կոտրված:
Եվ երբ հիմա հիշում եմ այդ ամենը, ապշում եմ. ինչպե՞ս կարելի էր ապրել այդպես:

  15.04.11
Հիշում եմ քննության էի գնալու, մտքերի մեջ էի,սակայն դեռևս մտածկոտ ու լուռումունջ: Կարդում էի ընկերուհիներիցս մեկի բլոգը: Այդ բլոգի անվանումը հոգեհարազատ էր ինձ, տվյալ դեպքում այդ պահի հոգեվիճակիս. նեռվային աղջիկ: Կարդալուց հետո ցանկություն առաջացավ ունենալու անձնական բլոգ:Բացեցի: Սկզբում չգիտեի ինչ անեի, անընդհատ զղջում էի՝ Ինչու՞ արեցի, կարող էի չբացել...: Չէի կարողանում կողմնորոշվել՝ ճի՞շտ եմ անում, թե՞ ոչ:Ու մինչև վերջ, նույնիսկ հիմա այդպես եմ մտածում, իմ արածի վրա վստահ չեմ:Երևի դա գալիս է նրանից, որ շատ եմ հաշվի առնում ուրիշների կարծիքները: Դա վատ է, որովհետև ես լսում եմ այդ կարծիքները, որոնք շատ են ու տարբեր, ու ընկնում եմ մի լաբիրինթոս, որտեղից դժվարանում եմ դուրս գալ:
Ես ոչ սովորական եմ ապրում, ոչ բոլորի նման: Ես անընդհատ ինձ զգում եմ մի տեսակ չհասկացված: Երբեմն գրում եմ մի բանի մասին, իսկ մարդիկ ասում են՝ Դե լավ էլի, ո՞նց կարելի է հիմա այդպես մտածել կամ գրել: Անընդհատ այդպիսի արձագանքներ եմ լսում ու սկսում եմ մտածել՝ գուցե սխալ եմ:
Եվ այսօր արդեն թերևս լսելով այդ կարծիքները և շարունակելով գրել՝ ես հասկացա, որ գտել եմ: Կարդում է մեր սերունդը. ոմանք սիրում են, ոմանք՝ ոչ: Տեսնես հիմա ինչ-որ գտել եմ, ո՞վ էր կորցրել:
Ես,սակայն, շատ բանի եմ հասել: Շնորհակալ եմ բոլորին, որ եղել են իմ կողքին, թեկուզ և իրենց ներկայությամբ: Իսկ ամենամեծ շնորհակալությունը հայտնում եմ իմ ընթերցողներին, որովհետև եթե դուք չընթերցեիք , ես ոչինչ չէի գրի և կդոփեի նույն տեղում:
Ես կարողացա: Մենք արդեն մեկ տարեկան ենք :)

Read More

Հետաքրքիր պատմություն անբավ սիրո մասին / մաս 3

Օրերից մի օր նրա մեջ ցանկություն առաջացավ հետ գնալ այն գյուղը, որտեղից ամեն ինչ սկսվել էր: Գնաց, սակայն այնտեղ ոչ ոք չկար: Կային միայն ինչ-որ ավերակներ և ոչ մի կենդանի շունչ: Հանկարծ… նա տեսավ, այն նույն Լեոյին , կուչ եկած, նստած մի փոքրիկ անկյունում: Ուրիշ ոչ ոք չկար: Միայն նա էր մնացել: Զարմացած կախարդը մոտեցավ նրան և ասեց.

-Հը՞ն: Դու դեռ ողջ ես: Հա-հա-հա:
-Իսկ ես երբեք չեմ էլ մահանալու:
-Ի՞նչ: Հա ճիշտ է  ես քեզ անմահություն եմ, չէ՞ տվել,- հարցրեց Մոդեսթին:
-Հըմ: Դա դու չես արել: Ուղղակի հենց ես եմ ուզել:
-Բայց դու, ո՞վ ես, որ ինչ -որ բան ուզես:
-Ես… Ես… ես մի հիմար, շատ խղճուկ արքայազն  եմ,  շատ հիմար…
-Հա.. հիմա դու էլ կմեռնես,- կախարդը հանեց թուրը, որ մխրճի նրա սրտի մեջ, խլի այն, ինչ տվել էր, երբ հանկարծ նա տեսավ մի մեծ , հսկայական, ահռելի լույս Լեոյի աչքերում: Եվ հանկարծ…Լեոն կորավ:
Մոդեսթին թողեց և արագ փախավ այդտեղից: Գնաց իր ամրոցը և վախով սկսեց այնտեղ նստել: Նա հասկացել էր, որ Լեոն  մի օր կգա և կհաղթի իրեն: Նա հասկացել էր, որ արքայազնը  հենց ինքը սերն էր…մի հիմար, խղճուկ արքայազն…

Read More