Այնպես ստացվեց, որ օրերից մի օր երազանքը եկավ ու մեր տան դիմաց բնակվեց:Եվ հանկարծ այն ժամանակ, երբ այդ երազանքը շոշափեցի իմ ձեռքում, հասկացա, որ, ուշացել եմ:Ամբողջ կյանքում մտածել էի, որ եթե դա չլինի, ես կլինեմ մի քիչ ավելի երջանիկ, քան եղել եմ ու կամ:
Երբ փոքր էի, ինձ համար ստեղծել էի մի փոքրիկ տնակ, որտեղ պատսպարվում էի:Երբեմն վախենում էի, թե օրերից մի օր այդ տնակը կքանդվի ու իր հետ կտանի իմ ամբողջ երազանքը:
Կրկին ուշացել էի...
Տնակը այլևս չկար,չգիտեմ, իմ երազանքները տարել էր իր հետ, թե՞ ոչ:
Կարծրացած պատկերացումներ:
Կրկին ուշացա...
Երբեմն մեր երազանքների հետ կապված երջանկությունը մենք ենք հորինում, ինքներս, ու, երբ նրանք գալիս են, մեր ձեռքն են ընկնում, մտածում ենք . <<Իսկ միգուցե մենք դրանից ավելին ունե՞նք>>:
Բայց...էլի ու էլի կառչում ենք այդ երազանքից, որովհետև դա մեր անքուն գիշերների ու փնտրտուքների արդյունքն է:Բայց մեկ է, ես թողեցի այդ երազանքը, որովհետև չգիտեի նրա հետ վարվելու ձևը:Սակայն, երբ նա հիմա վերադառնա,ես համոզված եմ, այլևս չեմ <<ուշանա>>:
