Հետգրություն

Այս ամենից հետո ինձ մնում է ավելացնել միայն մեկ բառ . Վերջ:
Լավ, փորձեմ սկսել նորից, գուցե հիշողությունս վերականգնվի:
Ասենք, հիշելու բան էլ չկա, չէ, ավելի ճիշտ կլինի այսպես, հիշելու ցակություն չկա, կյանքումս չկա հերթականություն:
Ամեն անգամ ականատես էի լինում, թե նա ինչպես էր ընկել կախվածության մեջ այդ թույնից:Եվ ամեն անգամ հիշում եմ նրա բառերը.
- Ու հիմա խարխափելով եմ քայլում:Կյանքիս լույսը մարել է այն խավար տարիների նման:
Թերևս ամեն անգամ հետգրության նման ավելացնում էր հետևյալը . - Բայց ուզում եմ այդ մթությանն էլ վերջ տալ , որոշել եմ կյանքիս լույսերը վառել ու փոփոխել ընթացքը: Հրաժարվել այդ թույնից:
Ցավագին պատմություն: Անդադար խմում էր այդ թունը . սուրճ, և երբեք չէր խոսում նրա վնասակար կողմերի մասին: Ցավ էի ապրում,երբ տեսնում էի ինչպես էր խմում, նույնիսկ օր էր լինում, երբ  ոչինչ չէր ուտում, բայց միևնույն է խելագարի պես խմում էր:Սկսել էր տառապել անքնությամբ...
Եվ մի օր էլ ասաց . Վերջ: Սակայն երբ բացեց պահարանը, տեսավ, որ ընդամենը մեկ գդալ սուրճ է մնացել:Զարմանալին այն էր, որ բացեց աղբարկղը և քթի տակ մռթմռթալով՝ այն լցրեց այնտեղ:Եվ վերջում արտաբերեց հետևյալը.
-Ինչ էլ լինի և ինչ էլ որ անելու լինեմ, այլևս ոչ մի բաժակ "թույն"...

Read More

3 Festival international de la Bande Dessinée d'Erevan

Հիացմունքի անհագ ցանկությունը եկա լրացնելու ՊՊ-ի երկրորդ սեմինարի ընթացքում:Փառատոնի հյուրերը կրկին ճեպանկարում էին ցանկացողներին, իսկ այնուհետև Լորան Մելիքյանը մեզ ներկայացնում էր "Պատկերապատման հերոսներին":Բնականաբար ՊՊ-ի հերոսները պատկանում են տարբեր ազգերի և պրոպագանդվում են հասարակության տարբեր խավերի կողմից:



                                                   TiTeuf

Թերևս ավելի շատ կցանկանայի խոսել փառատոնի անիմացիոն ֆիլմի "Տիտոֆի"-ի մասին:  
"Տիտոֆը" շվեյցարական հայտնի պատկերապատող Զեփի հորինված կերպարն է:Տիտոֆը հայտնի դարձավ պատկերապատման միջոցով:
Իսկ ավելի վաղ պատկերապատման հիման վրա նկարահանված նույնանուն մուլտֆիլմի նպատակն էր՝ ութամյա տղայի տեսանկյունից ցույց տալ մեծահասակների վերաբերմունքը, խնդիրները, ձախողումներն ու հաջողությունները:
Ինչպես նշեցին սեմինարի մասնակիցները՝ "Titeuf forever!!!":
Հ.գ. Հիացմունքը ուզած, թե չուզած վերադառնում է տուն...

Read More

BD / 3-րդ Պատկերապատման միջազգային փառատոն Երևանում

Հիացմունքը չի ապրում հասարակ օրակարգով:Նա համարում է, որ այն ստեղծված է սովորական մարդկանց համար:Մինչ ողջ աշխարհը քնած է, Հիացմունքը բացահայտումներ է անում:Հիացմունքի պատմությանը ծանոթանալու համար գնացի Թումո:
Թումոյում մի քանի ֆրանսիացիներ, որոնք ի դեպ նկարիչներ չէին ճեպանկարում էին ցանկացողներին:Ինքս էլ հայտնվեցի ցանկացողների շարքում :)

Նախքան ընթերցողներիս ծանոթացնելը հիացմունքի հետ՝ պետք է պատմեմ թերևս մի քիչ BD-ի պատմությունից:

                         Bande dessinée

Նախ ասեմ, որ BD-ն դա ֆրանսերեն հապավում է, որը նշանակում է կոմիքս: Կոմիքսները դրանք ծիծաղաշարժ նկարներ են, իսկ որոշ դեպքերում էլ, բացի ծիծաղաշարժ լինելուց նաև ուսուցողական բնույթ են ունենում:

Թերևս մինչև կոմիքսներին ծանոթանալը Թումոյում, առաջին անգամ ես կոմիքսների մասին կարդացել էի ֆրանսուհի Մարի Կարդինալի "La clé sur la porte" վեպում, որտեղ նշում է, որ ինֆորմացիան, որը չեն տալիս ծնողները, երեխաները այսօր ստանում են հեռուստացույցից, կինոյից,կոմիքսներից և հատկապես փողոցից:

Թումոյում՝ ֆրանսաբնակ, բայց ծագումով հայ՝ Լորան Մելիքյանը պատմում էր ՊՊ-ի ստեղծման պատմությունը և այն կոմիքսների մասին, որոնք ստեղծվել են տարբեր երկրներում:

ՊՊ-ի պատմությունից հետո մեզ սպասում էր բավականին հետաքրքրաշարժ մի մուլտֆիլմ:Մուլտֆիլմը կրկին ներկայացված էր կոմիքսների տեսքով, որի հերոսը  (ինձ համար ) կարծես այլմոլորակային լիներ:Ա՛խր, շատ "հիմարիկի" մեկն էր:

Հ.գ. Հիացմունքը տուն գնալու ցանկություն դեռ չունի...
շարունակելի

Read More

Կյանքի դասերը

Առաջին անգամ տղան նրան սրճարան հրավիրեց, երկրորդ անգամ ծաղկեփունջ նվիրեց,երրորդ անգամ՝ օծանելիք:Թե ո՛ր անգամ սկսվեցին համբույրներն ու գգվանքները, հիմա արդեն չի հիշում:Փորձեց սթափվել, դիմադրել միայն այն ժամանակ, երբ զգաց, որ սիրո վայելքի կարթն ավելի ու ավելի խորն է խրվում կոկորդում:
Երբ տղայից սիրո խոստումներ, հավատարմության հավաստիացումներ էր լսում, կարծես թե երկնքից արցունքի շիթեր էին ընկնում:Աչքերը դառնում էին ձնծաղկի աչքերի պես երկնագույն:
Ո՞վ էր մեղավորը, նորին մեծություն մեղապարտ պատահմու՞նքը...
Մինչև ինձ հետ զրուցելը այնքան միայնակ էր, այնքան տառապած:Ու հանկարծ զրուցում է ինձ հետ:Եվ կատարվում է հրաշքը... Եվ սկսում է պատմել:
...Ես ասես նորից ծնվում եմ: Խոնհարվում եմ քո մեծ հավատի, քո ազնիվ, ուժեղ հավատի առաջ: Իմացի՛ր, որ քո տողերով քեզանից հեռու մեկի համար դառնում ես անհամբերություն,անհրաժեշտություն:
Միայն քո մասին մտածելիս մոռանում եմ ճչացող միայնակությունս:Բոլորից քո կարոտն եմ առնում՝ ծովացող կարոտը:Ճեմում եմ ա՛յն փողոցներով, որոնք մենք այնքա՛ն չափչփել ենք, մագլցում եմ ա՛յն խոտածածկերի վրայով, որտեղ մենք այնքա՛ն թավալվել ենք:
Ասում են՝ հարազատներին ճակատագիրն է տալիս,ընկերներին մենք ենք ընտրում՝ մե՛ր ճաշակին, մե՛ր ներաշխարհին համապատասխան:
Ու եթե ճակատագիրը չէր ընծայել քեզ, ինչու՞ բաժանեց, ի՞նչ իրավունքով:
Ե՞րբ է ամենազոր դիպվածը մեր կյանքի ուղիները նորից խաչելու, իմ անփոխարինելի,իմ չափանիշ, իմ ուժ...
Շարունակելի...

Read More

Մի բլոգի պատմություն

Տարիներ առաջ, երբ փոքրիկ աղջնակ էի , ունեի շատ երազանքներ և մտքեր, որոնք երբևէ չէին իրականանում (սակայն ես հավատում էի, որ մի օր կիրականան) մտածում էի ամեն ինչի և ամենքի մասին: Ապրում էի տվյալ օրով և ոչ թե վաղվա օրով, ապրում էի ուրիշների կյանքով, չունեի սեփական ոչինչ:Ես լսում էի բոլորին և հավատս չէր գալիս, որ մեր օրերում հնարավոր էր լինել այդքան կույր, այդքան խեղճ ու կոտրված:
Եվ երբ հիմա հիշում եմ այդ ամենը, ապշում եմ. ինչպե՞ս կարելի էր ապրել այդպես:

  15.04.11
Հիշում եմ քննության էի գնալու, մտքերի մեջ էի,սակայն դեռևս մտածկոտ ու լուռումունջ: Կարդում էի ընկերուհիներիցս մեկի բլոգը: Այդ բլոգի անվանումը հոգեհարազատ էր ինձ, տվյալ դեպքում այդ պահի հոգեվիճակիս. նեռվային աղջիկ: Կարդալուց հետո ցանկություն առաջացավ ունենալու անձնական բլոգ:Բացեցի: Սկզբում չգիտեի ինչ անեի, անընդհատ զղջում էի՝ Ինչու՞ արեցի, կարող էի չբացել...: Չէի կարողանում կողմնորոշվել՝ ճի՞շտ եմ անում, թե՞ ոչ:Ու մինչև վերջ, նույնիսկ հիմա այդպես եմ մտածում, իմ արածի վրա վստահ չեմ:Երևի դա գալիս է նրանից, որ շատ եմ հաշվի առնում ուրիշների կարծիքները: Դա վատ է, որովհետև ես լսում եմ այդ կարծիքները, որոնք շատ են ու տարբեր, ու ընկնում եմ մի լաբիրինթոս, որտեղից դժվարանում եմ դուրս գալ:
Ես ոչ սովորական եմ ապրում, ոչ բոլորի նման: Ես անընդհատ ինձ զգում եմ մի տեսակ չհասկացված: Երբեմն գրում եմ մի բանի մասին, իսկ մարդիկ ասում են՝ Դե լավ էլի, ո՞նց կարելի է հիմա այդպես մտածել կամ գրել: Անընդհատ այդպիսի արձագանքներ եմ լսում ու սկսում եմ մտածել՝ գուցե սխալ եմ:
Եվ այսօր արդեն թերևս լսելով այդ կարծիքները և շարունակելով գրել՝ ես հասկացա, որ գտել եմ: Կարդում է մեր սերունդը. ոմանք սիրում են, ոմանք՝ ոչ: Տեսնես հիմա ինչ-որ գտել եմ, ո՞վ էր կորցրել:
Ես,սակայն, շատ բանի եմ հասել: Շնորհակալ եմ բոլորին, որ եղել են իմ կողքին, թեկուզ և իրենց ներկայությամբ: Իսկ ամենամեծ շնորհակալությունը հայտնում եմ իմ ընթերցողներին, որովհետև եթե դուք չընթերցեիք , ես ոչինչ չէի գրի և կդոփեի նույն տեղում:
Ես կարողացա: Մենք արդեն մեկ տարեկան ենք :)

Read More