Ամեն բան է անցնում իմ սրտի միջով՝ աշխարհը,բոլոր իրերը,հարցերը,դեպքերը. ես անտարբեր չեմ կարող կանգնել աշխարհի առաջ,անարձագանք,անանդրադարձ:
Պլատոնը աշխարհը հասկանալու համար իդեաների է վերածում. Մարքսը՝ տնտեսական շահի, Ֆրեյդը՝ սեռի, բանաստեղծը՝ բանաստեղծության,նկարիչը՝ գույների, պատկերների, Սպիոզան՝ էթիկայի, բարոյական նորմերի:
Աշխարհը վատ է, գեշ է կառուցված հենց այն բանով, որ ծերություն կա, հիվանդություններ և մահ:Ու գոյության կռիվ կա՝ իրար ուտելու կարգախոսով:Եվ այս տիեզերային ֆոնի վրա հայկական պատմությունը - ջարդ,կոտորած,գաղթ,աղքատություն, թշվառություն, քուրդ, թուրք և եվրոպական մեծ պետությունների դիպլոմատիան:
Հայաստանում երկու սերունդ է աճում կողք կողքի. մեկը՝ ազգամերժ, կոսմոպոլիտ, լևանդին,անիդեալ, ձուլվող, ազգուրաց, մայրենի լեզուն արհամարհող, կարիերիստ.-
մյուս սերունդը՝ թանձր, թունդ հայրենասեր, հայրական օջախներին կառչած, մայրենասեր:
Մի օր այս սերունդները՝ հայերը և այլասերվածները, իրար փոր պիտի թափեն:
Շատ բարդ բան է կարողանալը...Դժվար է այնպես ապրել, որ հանկարծ որևէ մեկին չվնասես, որովհետև այս կյանքում, երբ փորձում ես ինչ-որ բաներից օգտվել, պարզվում է ՝ շատ հաճախ դա լինում է մեկ ուրիշի հաշվին:Գիտեմ ներել,ուղղակի հեռանում եմ,իմ միջից ջնջում, հանում եմ որոշ մարդկանց , ինչ-որ դեպքեր ու փորձում եմ այդպես որևէ վատ բան չանել, բայց այնքա՞ն բարդ է ապրելը...
Կյանքս մի տեսակ շատ սիրառատ է ստացվել:Երբեք սիրո պակաս չեմ ունեցել, հակառակը՝ ավելցուկ է եղել:Կարևոր է, երբ զգում ես՝ քեզ սիրում են, մի տեսակ դառնում ես ավելի ինքնավստահ:Զգացմունքառատ մարդկանց եմ սիրում:Սիրում եմ այն մարդկանց, ովքեր կարողանում են հանկարծ մի երգ լսել ու լաց լինել: Դա նշանակում է, որ նրա մեջ լիքը բան կա, որ շարժվում է, ու դա լավ է: Դու կարող ես նրան վստահել ու ինքդ էլ ազատ լինել...
Կա մի օրենք, որի վրա դեռ շատ պիտի խորհենք...Ո՞վ է դրել հիմքը դրա: Ո՞վ է դարձրել օրենք:Ուղեկցում է ահը մահվան մեզ ծննդյան իսկ առաջին պահից,սակայն մեզ ավաղ, մահն է միայն փրկում մահվան ահից:Եկեք, գտնենք մեկին, որ մի արտասովոր հնարքով այդ օրենքը հերքի:
Ու գիտեք, եկել- բացել դուռն ու մտել է ներս...Եվ գիտե՞ք ինչ է ասում. -Առանց քեզ մեռած եմ գիտե՞ս...
Ի՞նչ արած մարդ եմ...այս եղած-չեղած, մեղաց աշխարհում իմաստունների թիվն այնքան շատ է , որ իմաստությունն էլ իմաստ չունի...
Ի՞նչ արած մարդ եմ...
Ինձ ճանաչելը մի քիչ դժվար է,հասկացեք էլի ես մի քիչ բարդ եմ. քարի պես պինդ եմ, հողի պես փխրուն,ինչքան չլինի՝ դեռ մի քիչ մարդ եմ:Ես իմ իշխանն եմ, իմ գլխի տերը և ինձ թվում է մեծ ու անպարտ եմ, բայց ինչ-որ չափով և ինչ-որ մի տեղ դեռ թիապարտ եմ:
Մերթ ոտքից գլուխ զարդեր եմ հագնում,մերթ այնպես անշուք, պարզ ու անզարդ եմ,մերթ կանաչ անտառ ու ցանած արտ եմ:Բայց և կարճատև մի ակնթարթ եմ, փոթորիկներ են եռում հատակիս,թեև ներսից այնպես հանդարտ եմ:Բայց ինքս, դեռ ավաղ անավարտ եմ...
Ինձ ճանաչելը մի քիչ դժվար է...
Հասկացեք էլի, ի՞նչ արած, մարդ եմ...
